8η ΜΑΡΤΙΟΥ, Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα της γυναίκας και της Διεθνούς Ειρήνης.
• Ημέρα τιμής και μνήμης της μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού που κινητοποιήθηκαν στη Νέα Υόρκη για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους .
• Ημέρα μνήμης και τιμής για τις αγωνίστριες γυναίκες της ιστορίας στο πέρασμα των χρόνων , που στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά και τις αρχές του 20ου, αξίωσαν μέσα από διαδηλώσεις, φυλακίσεις, θυσίες, με βασανιστήρια, θανάτους να γίνουν διακριτές, να απαιτήσουν ισότητα, δικαιώματα, δικαιοσύνη, τα στοιχειώδη και αυτονόητα .
• Ημέρα απόδοσης τιμής στις γυναίκες που τόλμησαν και τολμούν ν αντιμετωπίσουν κατάματα άθλιες κι επώδυνες νοοτροπίες.
• Ημέρα Αναστοχασμού για τη θέσης της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.
164 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ:
Έχουν περάσει 164 χρόνια από την ημέρα που 20.000 εργάτριες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης φωνάζοντας το σύνθημα: ΨΩΜΙ και ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ
Ήταν το σύνθημα που, μέσα σε δύο λέξεις, ζωγράφισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας του 20ου αιώνα. «ΨΩΜΙ», δηλαδή δουλειά, περηφάνια, αξιοπρέπεια. «ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ», δηλαδή σεβασμός, συντροφικότητα, υποστήριξη στους πολλαπλούς ρόλους. Δύο λέξεις που ενώνουν, διαχρονικά, τους δύο πυλώνες της ύπαρξης κάθε ανθρώπου, τον κοινωνικό και τον προσωπικό.
ΚΙ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ ΜΕΤΑ: Κάθε 8 Μαρτίου τιμάμε τη γυναίκα που … Μέσα στα γυναικεία της χέρια, φωλιάζουν όλες οι φωνές των γυναικών, όλων των χρωμάτων, όλων των θρησκειών, όλων των αιώνων. Μέσα σ’ αυτά τα χέρια αποκοιμιόνται τα βρέφη. Μέσα στα μαλλιά της κρύβονται οι μυρωδιές του σπιτιού, του οικογενειακού τραπεζιού. Πάνω στη φούστα της γαντζώνονται τα παιδιά για να μη χάσουν το δρόμο.
Μπροστά σε γυναικείες μορφές στέκονται, εδώ και αιώνες, οι πιστοί για να προσευχηθούν. Αλλού έγινε άγαλμα και αλλού πίνακας ζωγραφικής που μαρτυρούσε τα πάθη των λαών, τις οδύνες των ανθρώπων, τις αγωνίες και τις ελπίδες τους. Άλλοτε ενέπνευσε μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και απεικονίστηκε ως Μασσαλιώτιδα, ενώ άλλοτε φωτογραφήθηκε με το όπλο στο χέρι να υπερασπίζεται τα ιερά της. Όπως και αν έχει αποτυπωθεί μέσα στους αιώνες, η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα, καθημερινής προσπάθειας και ανθρωπιάς.
Τιμάμε τις Ελληνίδες γυναίκες, τις γυναίκες ιερουργούς της άγιας καθημερινότητας, τις γυναίκες του μόχθου, της οικογένειας, τις γυναίκες της αγάπης, τις καλλιτέχνιδες, τις ηρωίδες, τις ποιήτριες, τις γυναίκες του καθήκοντος, της απελπισίας, της ωδίνης, τις απλές γυναίκες : μάνες, σύζυγοι, κόρες. Γυναίκες – σύμβολα! Γιατί « διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω».
Η μεγάλη ποιήτρια Κική Δημουλά λέει πολλά σε λίγους στίχους της: «Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα. Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη»… Κι ο Τάσος Λειβαδίτης τα λέει «όλα» με τον δικό του τρόπο: «Φτωχές γυναίκες, μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,… , ακόμα κι άλλες.., γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού… Αχ, γυναίκες έρημες, κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’ τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας…. Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα στο εσωτερικό μας πάθος, αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα της μητρότητάς μας…».
Με ένα της χαμόγελο σηκώνει φουρτούνες ή σε ανεβάζει στον ουρανό …Αλλά η γυναικεία τρυφερότητα είναι κάτι που ανήκει αποκλειστικά στην γυναίκα, ακόμα και η ζωή μας, ακόμα και η πρώτη μας πνοή στον κόσμο μα και η τελευταία μας πνοή. Ωχ! μάνα μου θα πούμε!
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ:
Είναι γεγονός πως βελτιώθηκαν οι δυνατότητες της γυναίκας σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες, όμως η πραγματική ισότητα ευκαιριών είναι μια μάχη που δεν έχει ακόμη τελείως κερδηθεί. Οι γυναίκες δεν έχουν πάντα τις ίδιες ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης ούτε ίσες αμοιβές στην εργασία.
Από την άλλη, η σύγχρονη Ελληνίδα γυναίκα καλείται ακόμη να εκπληρώσει πολλούς ρόλους στη ζωή της ως επαγγελματίας και σύζυγος. Συνεχίζει να είναι υπεύθυνη για όλους τους παραδοσιακούς ρόλους στην οικογένεια και διαχειρίζεται σχεδόν αποκλειστικά την αόρατη εργασία του νοικοκυριού του σπιτιού, της φροντίδα των ηλικιωμένων, παράλληλα με την εργασία της.
Ο ΦΕΤΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ
Ο φετινός εορτασμός βρίσκει την κοινωνία μας σε ένα περιβάλλον πανδημίας και έχει στο ενεργητικό του φορτίο περιστατικά έμφυλης βίας, κακοποίησης, εκμετάλλευσης, trafficking, bullying, διακρίσεων και δολοφονιών με θύματα γυναίκες, εξαιτίας μιας άθλιας νοοτροπίας και στερεοτύπων που θέλουν τη γυναίκα υποδεέστερη, αμελητέα, πάντοτε υπόλογη, υπόδουλη, ετερόφωτη, αντικείμενο εκμετάλλευσης και ιδιοκτησίας, πολίτη δεύτερης κατηγορίας και ποτέ αυθύπαρκτη, αυτόφωτη, ισότιμη, ελεύθερη.
Ποιος δε θυμάται μερικές από τις πρόσφατες υποθέσεις με θύματα γυναίκες που μας συγκλόνισαν σαν κοινωνία; Η Ελένη στη Ρόδο, η Λίνα στη Θεσσαλονίκη, η Μυρτώ στην Πάρο, η Αγγελική στην Κέρκυρα και μόλις προχθές η Κατερίνα στην Σητεία .
Πολλές άλλες διαδραματίζονται πίσω από κλειστές πόρτες, ίσως και τώρα που μιλάμε. Καθημερινά σιωπηλά εγκλήματα . Εγκλήματα κατά της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης, κατά της ευημερίας και της ανάπτυξης, κατά θεμελιωδών δικαιωμάτων και πανανθρώπινων αξιών.
Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ:
Σ αυτό το δύσκολο περιβάλλον που επιβαρύνεται με το φορτίο της πανδημίας, γυναίκες διαφόρων κλάδων και ειδικοτήτων βρέθηκαν στην εμπροσθοφυλακή στη μάχη κατά της νόσου COVID-19. Μια δύσκολη μάχη με έναν αόρατο εχθρό που τη δίνουν με υψηλό αίσθημα ευθύνης, ήθους και καθήκοντος. Εργαζόμενες στον τομέα της υγείας, στα σώματα ασφαλείας, σε τομείς καθαριότητας, εστίασης, ξενοδοχείας, μέσων μαζικής μεταφοράς, πωλήτριες που κρατούν ανοικτά τα σουπερμάρκετ, μητέρες που φροντίζουν τα παιδιά τους κατά την εργασία τους από το σπίτι και τόσες άλλες.
Και δίπλα τους μια άλλη ομάδας γυναικών που βρέθηκαν σε αδιέξοδα, χωρίς δουλειά, στα όρια της φτώχειας, άλλες φοβισμένες χωρίς πατρίδα, γυναίκες ευπαθών ομάδων οικονομικά βεβαρημένες, μεγάλης ηλικίας.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ:
Στον αναστοχασμό της ημέρας , η κοινωνία μας σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οφείλει, όχι μόνο να τιμήσει την ελληνίδα γυναίκα και να περιφρουρήσει τις μέχρι σήμερα κατακτήσεις της, αλλά και να σχεδιαστούν όσα ακόμα πρέπει να κατακτηθούν. Οι γυναίκες και μετά την πανδημία θα πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, στο επίκεντρο όλων των πολιτικών, με στόχο την εξάλειψη κάθε είδους διάκρισης και ανισότητας ανάμεσα και αφετέρου την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τις υποχρεώσεις αλλά κυρίως τα δικαιώματα.
Στην κατακλείδα :
ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΕΣ που πολέμησαν τις αντιξοότητες .Που γνώρισαν τη βία και τη βαναυσότητα . «Σας θυμόμαστε και σας αγαπάμε» γιατί τώρα κρατάτε την ψυχή μας.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΟΡΤΑΖΟΥΣΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ : Εκείνα τα τριαντάφυλλα που κρατούσαν στα χέρια τους τα κορίτσια , οι εργάτριες της Νέας Υόρκης πριν από 164 χρόνια ακόμα να μαραθούν, περνάνε από χέρι σε χέρι. «Η μάχη μας δεν είναι για μία μέρα στο χρόνο … είναι για πάντα μέχρι να κερδίσουμε ο,τι αξίζουμε !
Τον σεβασμό και την αναγνώριση σε ένα κόσμο που αρνείται τις αξίες !
Γυναίκες είμαστε …Άνθρωποι είμαστε… Κάποτε μας έλεγαν «το άλλο μισό του ουρανού».