Χαιρετίζω τη σημερινή συνάντηση διαλόγου στο πλαίσιο του προγράμματος «Υδάτινες γέφυρες». Θεωρώ σημαντικό τον σκοπό στον οποίο είναι εστιασμένο το πρόγραμμα, δηλαδή στην προώθηση μιας συμμετοχικής κουλτούρας για την επίτευξη της ορθολογικής διαχείρισης του αστικού και ημιαστικού νερού.
Είναι γεγονός ότι η υπόθεση της βιώσιμης διαχείρισης του νερού, είναι αφενός μείζονος σημασίας – καθώς όλοι γνωρίζουμε πως οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι – και αφετέρου δεν είναι μια μονοσήμαντη υπόθεση.
Δεν αφορά δηλαδή μόνο φορείς που παρέχουν το νερό, όπως είναι η ΔΕΥΑΙ και ο ΣΥΔΛΙ, αλλά καθορίζεται και από τη συμμετοχή των πολιτών.
Δεν είμαι υπέρ της λογικής των απαγορεύσεων και των κυρώσεων, αλλά υπέρ της ενημέρωσης και της ευαισθητοποίησης των πολιτών, ώστε να συμβάλουν στην ορθολογική διαχείριση ενός ζωτικού αγαθού, όπως είναι το νερό.
Επίσης θέλω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και σε ότι αφορά το γενικότερο ζήτημα της διαχείρισης του νερού, γιατί τα τελευταία χρόνια διεξάγεται μια συζήτηση –όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο- που αφορά στο ποιος διαχειρίζεται το νερό.
Για μένα και για τη Δημοτική Αρχή συνολικά, είναι θέση αρχής, πως το νερό είναι δημόσιο αγαθό και άρα δημόσιος πρέπει να είναι ο χαρακτήρας του φορέα που το διαχειρίζεται.
Ακριβώς για να διασφαλίσουμε ότι θα παραμείνει δημόσιος ο χαρακτήρας τόσο της ΔΕΥΑΙ, όσο και του ΣΥΔΛΙ, καταβάλουμε μια τεράστια προσπάθεια για την εξυγίανση τους και την «θεραπεία» συσσωρευμένων χρόνιων προβλημάτων.
Όπως προανέφερα το θέμα της ορθολογικής διαχείρισης του νερού είναι πολυσύνθετο και αφορά και τον φορέα που το παρέχει και τον πολίτη.
Στο «κομμάτι» ευθύνης που αναλογεί στη ΔΕΥΑΙ και στο ΣΥΔΛΙ, δηλαδή στην υποχρέωση να παρέχουν ασφαλές και επαρκές νερό στον πολίτη, οφείλουμε να πούμε ότι έχουν γίνει και συνεχίζουν να υλοποιούνται, πολύ σημαντικές παρεμβάσεις.
Γι’ αυτό σήμερα μπορούμε να λέμε με βεβαιότητα – κι αυτό είναι σπουδαίο- ότι ο κάθε κάτοικος του λεκανοπεδίου Ιωαννίνων έχει στη διάθεση του ασφαλές νερό σε επάρκεια.
Πριν από πέντε χρόνια το μόνιμο θέμα συζήτησης κάθε καλοκαίρι ήταν η λειψυδρία, οι μόνιμες και πολύωρες διακοπές νερού στις περιοχές του λεκανοπεδίου που υδρεύονταν από το ΣΥΔΛΙ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια τέτοιο πρόβλημα πλέον δεν υπήρξε. Κι αυτό γιατί έγιναν μια σειρά από σημαντικά έργα, όπως νέες γεωτρήσεις, αντικατάσταση του παλιού δικτύου που εμφάνιζε πολύ μεγάλες απώλειες λόγω διαρροών κ.λ.π.
Η ΔΕΥΑΙ υλοποίησε και συνεχίζει να υλοποιεί, αλλά και να προγραμματίζει στη νέα προγραμματική περίοδο έργα πολύ σημαντικά.
Αναφέρω ενδεικτικά την αντικατάσταση του πιο παλιού τμήματος του δικτύου ύδρευσης στην πόλη, μήκους περίπου 45 χιλιομέτρων, εκ των οποίων περίπου τα 12 χιλιόμετρα, ήταν αντικατάσταση σωλήνων από αμίαντο.
Αλλά και έργα προστασίας του περιβάλλοντος, δηλαδή του υδροφόρου ορίζοντα. Όπως είναι η αποκατάσταση της χωματερής της Δουρούτης, τα έργα αποχέτευσης, και διαχείρισης λυμάτων, η αναβάθμισης του βιολογικού καθαρισμού, η προστασίας της περιοχής των αντλιοστασίων κ.λ.π.
Είναι γνωστό – αλλά καλό είναι να το υπενθυμίζουμε- πως η ΔΕΥΑΙ έχει το δικό της εργαστήριο, όπου γίνονται συνεχώς οι έλεγχοι της ποιότητας νερού, δίνοντας έτσι ασφαλές, ποιοτικό νερό στους πολίτες.
Υπάρχει προφανώς και το κομμάτι ευθύνης και υποχρεώσεων του πολίτη κι εκεί δεν είναι κακό να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν ελλειμματικές συμπεριφορές. Άλλωστε σε διαφορετική περίπτωση δεν θα χρειαζόμασταν τα προγράμματα, όπως οι «Υδάτινες γέφυρες».
Υπάρχουν θέματα σπατάλης. Προσπαθούμε για παράδειγμα να πείσουμε τους κατοίκους ημιαστικών περιοχών, ότι όταν έχεις ανομβρία το καλοκαίρι, προέχουν οι άνθρωποι κι όχι το πότισμα του κήπου ή το πλύσιμο της αυλής. Δεν είναι πάντα εύκολο.
Όπως προείπαμε είναι θέμα ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης, κουλτούρας, εκπαίδευσης που ξεκινάει κι από το σχολείο.
Σταματάω εδώ. Θέλω να σας ευχαριστήσω και να ευχηθώ καλή συνέχεια στην ενδιαφέρουσα –είμαι σίγουρος- παρουσίαση και συζήτηση που θα ακολουθήσει.
