Μάνα! Το πιο ιερό, το πιο αγαπημένο, το πιο τρυφερό και το πιο δοτικό πρόσωπο πάνω στη γη.
Η λέξη δισύλλαβη, μα με τεράστιο νόημα και σημασία. Λέξη που βγαίνει καθημερινά από τα στόματα εκατομμυρίων ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, πάνω στον πλανήτη.
Που είμαστε σπλάχνο από τα σπλάχνα της, που μας κυοφορεί και μας φέρνει στη ζωή.
Τα πρώτο πρόσωπο που θα καταλάβουμε ότι μας χαμογελά και μας κρατάει στοργικά στην αγκαλιά του.
Το πρόσωπο που θα μας θηλάσει, θα μας νανουρίσει, θα μας ταχταρίσει, θα σταθεί στο προσκεφάλι μας και θα μας αναθρέψει.
Το πρόσωπο που θα μας μάθει τις πρώτες λέξεις, θα μας κρατήσει στα πρώτα μας βήματα, θα μας καθοδηγήσει, θα μας διαπαιδαγωγήσει.
Το πρόσωπο, που αν χρειαστεί, ακόμη και με στερήσεις κι αυτοθυσίες θα μας μεγαλώσει. Θα σταθεί πάνω μας σαν αγγελική ασπίδα, προστασία κι ασφάλεια.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμη κι όταν ενηλικιωθούμε ή αποκτήσουμε τη δική μας οικογένεια θα συνεχίσει να ενδιαφέρεται για εμάς, για τα παιδιά της, θα μας συμπαραστέκεται και θα έχει την έγνοια μας σαν να είμαστε μικρά, ακόμη και μέχρι τα γεράματά της, μέχρι να κλείσει τα μάτια της.
Τα μάτια της, η καρδιά της, η ζεστή της αγκαλιά είναι για εμάς ολάκερος ο κόσμος.
Ποιος δεν σφίχτηκε στον κόρφο της;
Ποιος δεν πήρε ζωή από την ανάσα και τη μυρωδιά της;
Ποιος δεν άντλησε δύναμη από τη δύναμή της;
Ποιος δεν έκλαψε και δεν βρήκε καταφύγιο παρηγοριάς και γαλήνης στα λόγια και στην αγκαλιά της;
Ποιος δεν αποζήτησε το χάδι και το φιλί της;
Ποιος δεν αναστέναξε και δεν επικαλέστηκε αυθόρμητα κι ενστικτωδώς τη βοήθειά της σε κάποια δύσκολη στιγμή;
Ποιος μας αγαπά, μας νοιάζεται, μας νιώθει και πασχίζει για εμάς περισσότερο;
Ποιος μπορεί ν΄αμφισβητήσει ότι η μητρική αγάπη προσφέρεται απροσμέτρητα, αγνά και ατελεύτητα;
Και πώς αποζητάμε την ευχή της όταν για κάποιους από εμάς έρχεται, δυστυχώς, η αναπόφευκτη ώρα που η μητέρα μας θα κλείσει τα μάτια της και θα φύγει από το γήινο κόσμο μας για ν΄ανέβει όμως στα ουράνια δίπλα στη Μεγάλη Αγία και Μητέρα όλων μας, τη Βρεφοκρατούσα Παναγιά;
Όσες κι όσοι έχουν βιώσει το τραγικό γεγονός της απώλειας, έχουν χάσει τη μάνα τους είναι σαν να έχουν χάσει τον κόσμο γύρω τους.
Αναπολούν τις ευχάριστες, τις όμορφες αλλά και τις δύσκολες στιγμές.
Ίσως, εύχονται να είχαν βρεθεί κοντά στη μητέρα τους περισσότερες φορές, να είχαν επικοινωνήσει ακόμη περισσότερες φορές, να έδειχναν την αγάπη τους επιπλέον φορές.
Όποιες κι όποιοι έχουν το μεγάλο ευεργέτημα να ζουν οι γονείς τους, η μητέρα τους, ας μην ξεχνούν: Ας βρίσκονται συχνότερα κοντά τους, ας τους φροντίσουν την ώρα της ανάγκης, ας αφήσουν στην άκρη τη στυγνή, τη σκληρή κι αδυσώπητη πραγματικότητα που κλέβει τον πολύτιμο χρόνο μας και πνίγει τα αισθήματά μας.
Ας βρουν – και μπορούν να το κάνουν – το χρόνο και τη διάθεση για τη μητέρα τους, για τους δικούς τους ανθρώπους.
Διότι ο χρόνος κυλά και δυστυχώς δεν αποταμιεύεται και δεν επιστρέφει.
Και κανείς δεν μπόρεσε να νικήσει, να γυρίσει το χρόνο πίσω ή να κερδίσει το χαμένο χρόνο.
Ας ζήσουν, όσες κι όσοι έχουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα, αυτές τις μοναδικές στιγμές με τη μητέρα τους, για να μην το μετανιώσουν αργότερα.
Ας μην κρατούν μέσα τους τα συναισθήματά τους,
Ας μη διστάζουν.
Ας εκδηλώσουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη τους στη μητέρα τους.
Ας ανοίξουν διάπλατα την καρδιά τους γιατί διαφορετικά θα φανούν αγνώμονες, ασεβείς κι αχάριστοι.
Και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκφραστούν. Μια καλημέρα, μια συντροφιά, ένα λουλούδι, ένα ποτήρι νερό, μια επίσκεψη με τα εγγόνια, εάν μένουν μακριά, ένα τηλεφώνημα και τόσα άλλα που μπορεί καθένας να σκεφθεί και που θα έχει όμως αξία εάν την σκέψη του την κάνει πράξη.
Εάν κάποιοι θέλουν να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους και να λέγονται καλοί κι άξιοι γονείς, θα πρέπει πρώτα να είναι άξια παιδιά που τιμούν και σέβονται τους γονείς τους.
Μάνα! Μητέρα! Μαμά!
Το πιο ιερό, το πιο αγαπημένο, το πιο τρυφερό και δοτικό πρόσωπο πάνω στη γη.
