«Σήμερα, εβδομήντα χρόνια ελεύθερης ζωής , αποτίουμε φόρο τιμής σε όλους τους ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, επώνυμους και ανώνυμους, για τη γενναιότητα, τον ηρωισμό, την ενότητα, την ομοψυχία, την αυταπάρνηση, τις θυσίες, την αγάπη προς την πατρίδα. Στεκόμαστε περήφανοι και τιμούμε τις θυσίες τους και καταθέτουμε στεφάνι δόξας στη μνήμη αυτών. Οι αγώνες και οι θυσίες τους μας εμπνέουν και μας διδάσκουν…», υπογράμμισε ο δήμαρχος Ρόδου, Φώτης Χατζηδιάκος κατά την εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δήμος για την ιστορική Επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.
Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στους Δωδεκανησίους που πολέμησαν τους κατακτητές, στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, στους κρατούμενους στο κοντσεντραμέντο, στους πολεμιστές του Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών ,στους Δωδεκανήσιους Ιερολοχίτες, στους πολεμιστές του Ρίμινι και του Ελ Αλαμέιν, στους κρατούμενους στις ιταλικές και γερμανικές φυλακές και στους εκτελεσθέντες από τις κατοχικές δυνάμεις..
Στο κατάμεστο δημοτικό θέατρο προβλήθηκε αρχικά ένα οπτικοακουστικό ιστορικό ντοκουμέντο, την επιμέλεια, του οποίου είχε ο δημοσιογράφος Ρόδου κ. Γιώργος Ζαχαριάδης και στη συνέχεια ακολούθησε η ομιλία του Δημάρχου Ρόδου «Τιμή στους Δωδεκανήσιους Αγωνιστές» με ιστορική αναφορά στα πρόσωπα-σύμβολα της νεότερης ιστορίας της Δωδεκανήσου και την τιμητική διάκριση στον τελευταίο εκ των επιζώντων Ιερολοχιτών κ.Γεώργιο Λιναρδή, από την Χάλκη. Αναφορά έκανε και στον Ιερολοχίτη Σταμάτη Νομικό από τη Σάμο ο οποίος δεν μπόρεσε να παραστεί για λόγους υγείας και στον παριστάμενο κ. Γιώργο Νεσγό, ο πατέρας του οποίου μετείχε στο κατασκοπευτικό κλιμάκιο στο «Λημέρι» της Μονολίθου.
Ακολούθησε ανάγνωση αποσπασμάτων και μαρτυριών, Ελλήνων και ξένων προσωπικοτήτων για το Δωδεκανησιακό ζήτημα, την επιλογή των οποίων είχε κάνει ο ίδιος ο Δήμαρχος Ρόδου με την ταυτόχρονη προβολή ιστορικών φωτογραφιών, που επιμελήθηκε το Μουσικό Γυμνάσιο Ρόδου, ενώ ακολούθησε η παραδοσιακή μουσική μελωδία της Μονολίθου Ρόδου «Ύμνος στα Δωδεκάνησα» σε εκτέλεση Ηλία Αναστασιάδη και ολοκληρώθηκε η εκδήλωση με την ανάγνωση ονομάτων Δωδεκανησίων Αγωνιστών, όπως αναφέρονται στις δύο επιτύμβιες πλάκες στην είσοδο του δημαρχείου της Ρόδου. Σήμερα, υπογράμμισε, ο Δήμαρχος Ρόδου, «εβδομήντα χρόνια μετά οι Δωδεκανήσιοι αγωνιστές μένουν ΑΘΑΝΑΤΟΙ στην καρδιά όλων μας και εμείς είμαστε εδώ να αντισταθούμε, να αγωνιστούμε, να θυσιαστούμε για να διαφυλάξουμε τις ιστορικές, πνευματικές και πολιτισμικές παρακαταθήκες, που μας κληροδότησαν».
Στην συγκινητική αυτή εκδήλωση παρέστησαν ο Επίσκοπος Ολύμπου κ. Κύριλλος, ο υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Νεκτάριος Σαντορινιός, ο αντιπρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Κρεμαστινός, ο βουλευτής και τ. υπουργός Κώστας Σκανδαλίδης, ο διοικητής της 95ΑΔΤΕ υποστράτηγος Χιονής, εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας, ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Κάλλιστος Διακογεωργίου, ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου κ. Σάββας Χατζησάββας, ο Πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου κ. Γιάννης Γλυνός, εκπρόσωποι σωματείων και πλήθος κόσμου, κυρίως συγγενείς των αγωνιστών, στους οποίους ήταν αφιερωμένη η εκδήλωση.
Ακολουθεί, η ομιλία του Δημάρχου Ρόδου, Φώτη Χατζηδιάκου:
“Τιμή και δόξα! Αντρεία νεανική!
Τη δάφνη που την πότισε η δροσούλα του αίματός σου, κλίνει η Ελλάδα απάνω σου και την προσφέρει ευλαβική στη μνήμη, την αθάνατη του ονόματός σου.
Με αυτό το ποίημα ο ποιητής, Μιλτιάδης Μαλακάσης έπλεξε το δάφνινο στεφάνι στο νεαρό υπολοχαγό, Αλέξανδρο Διάκο, που το όνομα του το πήρε ο αγέρας των βουνών της Πίνδου και το ’ φερε σε πόλεις και χωριά και έγινε θρύλος και τραγούδι.
΄Ηταν ο πρώτος ‘Ελληνας αξιωματικός, πού έπεσε νεκρός, την 1η Νοεμβρί¬ου 1940, σε σκληρή μάχη, στο Απόσπασμα της Πίνδου. «…Ο γενναιότατος υπολοχαγός ό ήρως υπολοχαγός Διάκος Αλέξανδρος περί τας απογευματινάς ώρας εφονεύθη κραυγάζων: «Εμπρός, παιδιά! Για μια μεγάλη Ελλάδα και μια ελεύθερη Δωδεκάνησο»!
Η Δωδεκάνησος, στα πρώτα χρόνια της ελεύθερης ζωής της, θεώρησε καθήκον ιερό να απαθανατίσει, τον πρώτο ΄Ελληνα αξιωματικό και πρώτο των ηρώων, που έπεσε στο πεδίο της τιμής, πολεμώντας στην πρώτη γραμμή του μετώπου της Αλβανίας, τον Αλέξανδρο Διάκο, στήνοντας χάλκινο ανδριάντα στη «Πλατεία Ελευθερίας» της πόλης μας, ως αιώνιο δείγμα της γενναίας ψυχής όλων των Δωδεκανησίων, που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της πατρίδας. Με τον ανδριάντα του Διάκου τιμούνται όλοι οι νεκροί μας, που πολέμησαν, αντιστάθηκαν, φυλακίστηκαν και πέθαναν στον μεγάλο αγώνα του Ελληνισμού και ολόκληρης της φιλελεύθερης ανθρωπότητας.
Ιστορικά: ΚΥΡΙΑΚΗ, 22 ’ Απριλίου 1912, ώρα 3 μ.μ. τα Δωδεκάνησα βρίσκονται υπό Ιταλική κατοχή. Όλα ξεκίνησαν με τη δικαιολογία, ότι οι Ιταλοί θα κρατούσαν προσωρινά τα ελληνικά τούτα νησιά, ως «εγγυητές» για την απελευθέρωση τους από τoυς Τούρκους. Το ’χαν υποσχεθεί επίσημα. Κι όμως, έμειναν πάνω από 30 χρόνια, σαν οι πιο σκληροί κατακτητές, πού πέρασαν από τούτο τον τόπο. 650 χρόνια σκλαβιάς. Αλλά και 650 χρόνια σκληροί αγώνες.
Με τη λήξη του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και με αφορμή τη διακήρυξη των νικητών για το δόγμα της αυτοδιάθεσης των λαών, σε ολόκληρη την Δωδεκάνησο οργανώθηκαν συλλαλητήρια το Πάσχα του 1919. Στη δωδεκανησιακή ιστορία το Πάσχα αυτό παρέμεινε με την προσωνυμία: «Το Αιματηρό Πάσχα του 1919», γιατί στις ειρηνικές εκδηλώσεις των Δωδεκανησίων, οι Ιταλοί αντέταξαν τη βία, με αποτέλεσμα τη δολοφονία του Ιερέα Παπαλουκά και της Ανθούλας Ζερβού από το Παραδείσι της Ρόδου.
«Ότι θυμίζει Ελλάδα, θα εξαφανιστεί!». Αυτό ήταν το σύνθημα των Ιταλών για τα Δωδεκάνησα. Και άρχισαν από τα σχολεία. Οι καθηγητές και δάσκαλοι πήραν διαταγές… «απαγορεύεται να διδάσκεται και να μιλιέται η ελληνική γλώσσα στα σχολειά». Οι μαθητές διαμαρτύρονται, οι δάσκαλοι παραιτούνται. Οι γονείς αρνούνται… και ομολογούν αντρίκια στη Ιταλική Διοίκηση: «Τα παιδιά μας είναι Έλληνες κι ελληνικά θέλουμε να τα μορφώσουμε.!»
Μέσα τους γιγαντώνεται η αγάπη για την πατρίδα, ο πόθος για τη λευτεριά. Αντρειώνεται η ψυχή τους για ηρωική αντίσταση, για αγώνα μέχρι θανάτου. Υψώνουν την ελληνική σημαία σε σχολεία και χωριά, συμμετέχουν σ’ επικίνδυνες αποστολές. Αγωνίζονται, οργανώνονται σε ομάδες μαχητικές. Κατασκοπεύουν τον εχθρό με την ελπίδα ζωντανή, πώς το τέλος της πολύχρονης σκλαβιάς τους φτάνει… Πώς η λευτεριά θα έρθει.
Η αδούλωτη ελληνική ψυχή, με το όραμα της λευτεριάς ήξερε, πώς ν’ αγωνίζεται, πώς ν’ αντιστέκεται, πώς να πεθαίνει… Ο ξεσηκωμός, η αντίσταση ήταν χρέος ιερό. Ασυμβίβαστοι και ανυπότακτοι νέοι, με πίστη στα υψηλά ιδανικά, συλλέγουν πληροφορίες, οργανώνουν επικίνδυνες αποστολές, διενεργούν σαμποτάζ σε εχθρικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, σε επιταγμένα εργοστάσια και στις συγκοινωνίες του εχθρού και στρατολογούν Εθελοντές Δωδεκανήσιους για την επάνδρωση των δυνάμεων της αντίστασης.
Με την κήρυξη του πολέμου οι δυνάμεις κατοχής της ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου έδειξαν το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο τους. Διέταξαν τη σύλληψη όλων των Ελλήνων υπηκόων που ζούσαν στη Ρόδο και τα άλλα νησιά και τους έκλεισαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Τάφρο της Μεσαιωνικής Πόλης , στο περίφημο κοντσενραμέντο, όπως έμεινε στην ιστορία. Δεν είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός ,αλλά υπολογίζεται ότι ξεπερνούσαν τους 500 από 20 μέχρι 60 χρόνων. Ο χώρος αυτός χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως φυλακή και εκεί κρατήθηκαν ο Γιώργος Κωσταρίδης , ο Μιχάλης Βρούχος, ο Στέφανος Γέροντας, ο Κλεόβουλος Χατζηγεωργίου, ο Γιάννης Δενδρινός, ο Σταμάτης Καζούλλης, ο Δημήτρης Κουντούρης. Δεν λύγισαν, δεν κατέδωσαν, δεν δραπέτευσαν, αλλά πολλοί από αυτούς ως αληθινοί πατριώτες εκτελέστηκαν για την αντιστασιακή τους δράση.
Από τις πρώτες ακόμα εβδομάδες του ελληνοϊταλικού πολέμου οι Δωδεκανήσιοι, που ζούσαν στην ελεύθερη Eλλάδα, καθώς κι όσοι κατόρθωσαν να δραπετεύσουν από τα νησιά έσπευσαν να καταταγούν εθελοντές στον ελληνικό στρατό. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 συγκροτήθηκε το «Σύνταγμα Δωδεκανησίων Εθελοντών», που αποτέλεσε τμήμα της 20ής Mεραρχίας και πήρε μέρος στις επιχειρήσεις κατά των Γερμανών στο μακεδονικό μέτωπο.
Ο Διοικητής του Συντάγματος Μάρκος Π. Κλαδάκης, ο «Διγενής της Σύμης», ο πολέμαρχος των Δωδεκανησίων, άφοβα, με την δύναμη της ψυχής και του λόγου του, εμψυχώνει τους «Εθελοντές Δωδεκανησίους», υμνεί την φιλοπατρία, το μεγαλείο της δωδεκανησιακής ψυχής, τις αρετές, την προσφορά τους και τους προσκαλεί στην υψηλή αποστολή τους, με τόλμη, με ανδρεία, με θυσία στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας.
Είναι σημαντικό στο σημείο αυτό να αναγνώσω επακριβώς, όσα έγραψε,-μεταξύ άλλων- στην ιστορική ημερήσια διαταγή του της 20.12.1940: «Εθελονταί της τυραννούμενης Δωδεκανήσου, Προσέρχεσθε σήμερον εις τας τάξεις του Εθνικού Στρατού, εθελουσίως κατατασσόμενοι, ίνα προσφέρητε το αίμα σας εις τον βωμόν της φιλτάτης πατρίδος…από σήμερον ανήκετε εις την υπηρεσίαν της πατρίδος και μόνον εις αυτήν. Τιμή και δόξα εις υμάς, Στρατιώται της Δωδεκανήσου, Συγκροτούντες το νεαρόν Σύνταγμα Δωδεκανησίων, αναλαμβάνετε την ιεράν έναντι του Έθνους ολοκλήρου υποχρέωσιν, ίνα δοξάσητε την σημαίαν του, λαμπρύνητε τα όπλα του και αναγράψητε την ιστορίαν του με χρυσά ανεξίτηλα γράμματα. Εθελονταί Δωδεκανήσιοι, Αφ’ ής στιγμής ο απεχθής τύραννος της ιδιαιτέρας ημών Πατρίδος δολοφονικώς έπληξε και την μητέρα Ελλάδα, η οικουμένη ολόκληρος στρέφει μετά συμπαθείας και θαυμασμού τα βλέμματά της προς αυτήν και από τα στόματα του κόσμου ολοκλήρου μία ευχή εκπέμπεται: « Να ελευθερωθούν τα Δωδεκάνησα!». Στρατιώται της Δωδεκανήσου, Σε σας θα ανατεθή η ένδοξος, η υψηλή αυτή αποστολή. Σεις θα πραγματοποιήσετε το από αιώνων όνειρον των Δωδεκανησίων. Σεις θα θραύσητε τα δεσμά της δουλείας με τα οποία, επί αιώνας, ήσαν σφικτά δεμένα τα μαρτυρικά Δωδεκάνησα. Σεις θα πλήξητε τον μισητόν κατακτητήν και θα αποδώσητε την σκλαβωμένην ιδιαιτέραν σας πατρίδα ελευθέραν εις τας αγκάλας της μεγάλης Μητρός Ελλάδος. Η αποστολή σας αύτη, ένδοξος και ωραία, θα απαιτήση εκ μέρους όλων σκληρούς κόπους και θυσίας. Τους κόπους αυτού, τας θυσίας αυτάς, θα τας αξιώσω απολύτως. Την υψηλήν μας αποστολήν είμαι αποφασισμένος οπωσδήποτε να φέρω εις πέρας.»
Μετά την κυριαρχία των Γερμανών στην Ελλάδα ακολουθεί μια δραματική περίοδος για τη Ρόδο και τα άλλα νησιά. Η βαρβαρότητα των Γερμανών ήταν απερίγραπτη. Και τότε αναδεικνύεται όλο το μεγαλείο της ελληνικής και δωδεκανησιακής ψυχής. Συγκροτούνται κατασκοπευτικές και αντιστασιακές ομάδες που αναλαμβάνουν κυρίως την παροχή πληροφοριών για τις κινήσεις του εχθρού στα κατασκοπευτικά κλιμάκια. Οι πληροφορίες αυτές μεταδίδονται στη Μέση Ανατολή και με βάση αυτές γίνονται οι αεροπορικές επιδρομές των Συμμάχων στη Ρόδο. Στην ιστορία θα μείνει το περίφημο «Λημέρι» στο Μονόλιθο και η δράση της τσοπάνισσας Μαρίας Μαλανδρή, η οποία είχε αναλάβει να μεταφέρει πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού. Οι πληροφορίες αυτές είναι πολύτιμες για τον Κατέχη, τον Νεσγό και τον Διαμαντίδη και άλλα μέλη του κλιμακίου που από το «Λημέρι», μεταδίδονται στο κέντρο του Καΐρου από όπου τα συμμαχικά αεροπλάνα ξεκινούν τις επιδρομές στα αεροδρόμια της Καλάθου και των Μαριτσών, της Λέρου και της Αστυπάλαιας και καταστρέφουν τον εχθρικό αεροπορικό στόλο, με παράλληλες επιθέσεις σε συγκεκριμένους στόχους των Γερμανών και των Ιταλών.
Πρωτεργάτες της επιχείρησης ANGLO ήταν δύο Δωδεκανήσιοι-ο Νικόλαος Σάββας και ο Γεώργιος Κυρμιχάλης-που πλήρωσαν με τη ζωή τους τη συμμετοχή τους στο μοναδικό αυτό κατόρθωμα.
Συγκλονιστική είναι η ηρωική δράση του Μιχάλη Βρούχου, που εκτελέστηκε μαζί με τον Γιώργο Κωσταρίδη όταν συνελήφθησαν από τους Γερμανούς και συγκλονιστικό είναι το μήνυμα του Μιχάλη Βρούχου που έστειλε στις γονείς του μέσα από τη φυλακή λίγο πριν οδηγηθεί στο απόσπασμα. «Αγαπητοί μου γονείς …όταν αναμείχθηκα σ΄αυτήν την υπόθεση ,ήξερα ποιο θα είναι το τέλος μου. Παπά, εσύ με έμαθες ότι πάνω απ΄όλα τιμιώτερον και σεβαστώτερον εστίν η Πατρίς. Καζέρμα Ρεγγίνα 20 Σεπτεμβρίου 1944, ο υιός σας Μιχάλης».
«Χρωστάμε σ΄ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ΄ρθούν και, θα περάσουν…», λέει ο εθνικός μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς.
Σήμερα, εβδομήντα χρόνια ελεύθερης ζωής, τιμούμε τον μεγάλο αγώνα όλων των Δωδεκανησίων, επώνυμων και ανώνυμων. Χρέος, καθήκον και υποχρέωση ευγνωμοσύνης να αναγνωρίσουμε την προσφορά των νεκρών ηρώων μας, που με τόσα δάκρυα και αίμα πότισαν την Ελληνική Γη και τα άλλα μέτωπα των αγώνων τους.
Σήμερα, όλοι εμείς στο πρόσωπο του εκ των τελευταίων επιζώντων Ιερολοχιτών, κ. Γιώργου Λιναρδή, αποτίουμε φόρο τιμής σε όλους τους Δωδεκανήσιους ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ για τη γενναιότητα, τον ηρωισμό, την ενότητα, την ομοψυχία, την αυταπάρνηση, τις θυσίες, την αγάπη προς την πατρίδα. Ο Γιώργος Λιναρδής, ένας σεμνός αγωνιστής, από την Χάλκη, φίλος και συνεργάτης του υπολοχαγού Διογένη Φανουράκη, του άλλου ήρωα του νησιού της Χάλκης. Ο «Ιερός Λόχος», με τον ηρωικό διοικητή του Χριστόδουλο Τσιγάντε συνετέλεσε με τις επιτυχείς καταδρομικές επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών, που διενεργούσε μαζί και με την εξαίρετη δράση του Πολεμικού μας Ναυτικού στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Ιδιαίτερης μνείας είναι οι επιχειρήσεις του στη Νίσυρο (11 Φεβρουαρίου 1945) και στη Ρόδο και Αλιμιά (1/2 Μαΐου 1945). Στις επιχειρήσεις αυτές πήρε μέρος και ο τιμώμενος σήμερα ιερολοχίτης Γεώργιος Λιναρδής.
Στη ζωή βρίσκεται ακόμη ένας Ιερολοχίτης. Ο 94χρονος Σταμάτης Νομικός , με καταγωγή από τη Σάμο, που σήμερα διαμένει με την οικογένεια του στη Ρόδο. Ο Νομικός ως ιερολοχίτης, πήρε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις στο Αιγαίο κατά τη διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου και έχει παρασημοφορηθεί από την Πολιτεία. Τον τιμούμε σήμερα και αυτόν.
Με αυτά τα ιδανικά, με αυτούς τους αγώνες, μετά από μία αλυσίδα ιστορικών γεγονότων, επισφραγίστηκε η ελληνικότητα των νησιών, με την οριστική λύση του Δωδεκανησιακού ζητήματος από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων και την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων, στις 2 Φεβρουαρίου 1947 μεταξύ των Συμμάχων και συνασπισμένων δυνάμεων, της Ελλάδας και της Ιταλίας από την άλλη. Και στις 31 Μαρτίου 1947 ολοκληρώνεται η βρετανική κατοχή και υψώνεται η ελληνική σημαία στα Δωδεκάνησα.
Στις 7 Μαρτίου 1948, σε επίσημη τελετή οριστικοποιείται η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα. ΄Ηταν η απαίτηση του ελληνικού λαού για την εκδίωξη των κατακτητών από τα Δωδεκάνησα, ήταν η ημέρα της δικαίωσης των αγώνων και των θυσιών του Δωδεκανησιακού λαού.
Το έτος 1946, ο Ρόδιος, υφηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μετέπειτα Ακαδημαϊκός, Αγαπητός Τσοπανάκης, μεταξύ άλλων γράφει σε υπόμνημα του για τους ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΟΥΣ: “… όλοι μαζί, αιώνες τώρα, οι Δωδεκανήσιοι πρότασσαν την αντίσταση τους και πρόσφεραν εξακολουθητικά τις θυσίες τους στους τόσους κατακτητές για να διατηρήσουν την ελληνικότητα και την πίστη τους. Οι αναμνηστικές στήλες για όλους αυτούς τους ήρωες δεν θα υψώνονται μόνο μέσα στην καρδιά των συμπατριωτών τους, αλλά θα γίνουν τώρα και ψηλαφητά μνημεία των αισθήσεων.»
Σήμερα εβδομήντα χρόνια μετά «ψηλαφητά μνημεία των αισθήσεων μας υψώνονται ΑΘΑΝΑΤΟΙ οι Δωδεκανήσιοι αγωνιστές, μέσα στην καρδιά όλων μας» και αποτίουμε φόρο τιμής στα πρόσωπα-σύμβολα της πατρίδας μας. Στεκόμαστε περήφανοι και τιμούμε τις θυσίες τους και καταθέτουμε στεφάνι δόξας στη μνήμη αυτών. Οι αγώνες και οι θυσίες τους μας εμπνέουν και μας διδάσκουν.
Η ιστορική επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου, σημαδεύει την συλλογική μνήμη των Δωδεκανησίων και αποκτά σήμερα ιδιαίτερη αξία καθώς η διαχρονικότητά των ιστορικών αυτών γεγονότων, αποτελεί την αφετηρία, μέσα από την οποία το κοινό παρελθόν δίδει νόημα και αξία στο κοινό μέλλον.
Σήμερα, καθώς η προϊούσα αστάθεια στο γεωπολιτικό πεδίο μοιάζει ίσως απειλητική, η Ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται. Εμείς είμαστε εδώ να αντισταθούμε, να αγωνιστούμε, να θυσιαστούμε για να διαφυλάξουμε τις ιστορικές, πνευματικές και πολιτισμικές παρακαταθήκες μας.
